White Hot Rozdział 14 cz.2

Przed Wami bezpośrednia kontynuacja rozmowy z doktor Arias, która rzuci sporo światła na przeszłość Rogana. Zapraszamy do lektury!


-Jak powiedziałam -kontynuowała Daniela - Martin był słodkim dzieckiem. Wiesz, kto jeszcze był taki, zanim armia nie dostała go w swoje ręce? Connor Rogan. Poznałam go, kiedy dopiero zaczynał swoją służbę. Był taki młody. Pewny siebie, może nieco próżny i do tego idealista. Wojskowe szychy szybko zorientowały się, co mają i zaczęli go strzec jak diament Hope. Kontrolowali też wszystko, co widział wokół siebie. Nazywaliśmy go Porucznik Bańka. Bo umieścili go w wykreowanej przez nich bańce patriotyzmu. Każdy z kim się spotykał, powtarzał mu, że jest bohaterem, który służy swojemu krajowi, ocala żywoty wielu i czyni same dobre rzeczy. Zabierali go na akcję i wmawiali mu, ile tysięcy ludzi zostanie ocalonych, jeżeli wykona, czego od niego oczekują. I Rogan obracał w pył całe miasta. A nim zaczynaliśmy przeczesywać ruiny, był zabierany z powrotem do bazy. Wiedział, że były ofiary, ale nigdy nie widział martwych ciał. Był oficerem tylko z nazwy. Kiedy awansowali go na kapitana, mieliśmy niezły ubaw. 

Głos Danieli załamał się. Przez moment trzymała podniesioną rękę, po czym kontynuowała. 

-Po jakiś dwóch latach, stał się ich bronią ostateczną. Wystarczyła plotka o jego obecności, by zmienić sytuację na polu bitwy. Podczas tego lata dowództwo otrzymywało raporty o super broni budowanej w Maya Forest, czyli w ogromnej dżungli rozciągającej się przez całe Belize po Jukatan. To był jakiś rodzaj super bomby, która mogła zniszczyć całe miasto, a dodatkowo była radioaktywna. Meksykańskie dowództwo było ponoć wystarczająco zdesperowane, by wkrótce jej użyć. Nigdy nie poznałam wszystkich szczegółów. Sporo z nich było utajnionych, znacznie powyżej mojego stopnia dostępu. Ale cokolwiek nasi wiedzieli o tym, musiało ich przekonać, że wymagana jest reakcja. Szybko został przygotowany zespól uderzeniowy, do którego dołączono Rogana. Plan był prosty. Dokonać skrytego zrzutu na spadochronach, dostarczyć Rogana do celu, a kiedy cały ośrodek byłby już zniszczony, mieliśmy być ewakuowani. 10 sekund po wyskoczeniu z samolotu wiedzieliśmy, że jesteśmy w ciemnej dupie, bo zaczęli do nas strzelać, kiedy wciąż jeszcze opadaliśmy. 

Na moment zamilkła. Jej oczy pociemniały. 

-Kapitan Gregory zginął, zanim jego buty dotknęły ziemi. Top, nasz sierżant, spłonął, kiedy chwilę po tym, jak Rogan ruszył przez dżunglę, spuszczono na nas napalm. Gdy się przebiliśmy, wypadliśmy wprost na wieżę Cazadores. 

źródło:unsplash.com/autor Cristian Grecu

Każdy wiedział, co oznacza Cazadores. Specjalną jednostkę wchodzącą w skład meksykańskiego wojska, składającą się z magów łowców. Byli elitą wśród żołnierzy -przerażający, skuteczni i zabójczy. 

-To była pułapka? - odezwałam się cicho.

-Mhm. Tak bardzo chcieli dorwać Rogana, że zbudowali w środku dżungli fałszywą fabrykę, licząc, że zwabią go tam. A my podaliśmy im naszą najlepszą broń na srebrnej tacy - odpowiedziała z posępnym wyrazem twarzy Daniela. -W dżungli roiło się od Cazadores i ich ogarów. Tak naprawdę to nie były żadne psy gończe. Wyciągnęli to coś z innych sfer. 

-Widziałam je we wspomnieniach Rogana -przeszył mnie niekontrolowany dreszcz. 

-Zatem rozumiesz. Kiedy zobaczysz jednego, do końca życia będziesz mieć koszmary. Nauczyliśmy się tego szybko. Cazadores mieli „niuchaczy”, magów wyczulonych na magię. Każde jej użycie, sprawiało, że znajdowaliśmy się pod ostrzałem.  Podobnie z komunikacją radiową. W sumie wystarczyło, że ktoś z nas westchnął głośniej i już mieliśmy na karkach dziesiątki żołnierzy. Nie było szans na wezwanie wsparcia, czy na ewakuację. Gdybyśmy zwrócili się o pomoc, zaraz bylibyśmy martwi. 

-Rogan miał wybór. Mógł użyć radia i gdyby użył swojej pełnej mocy, przeżyłby wewnątrz pola zerowego wystarczająco długo, by zostać uratowanym. Ale wówczas byłby jedynym, który wydostałby się z tego piekła. Albo mógł dalej przedzierać się przez dżunglę wraz z nami. Zdecydował się iść. Został najwyższym rangą oficerem po śmierci Gregory’ego. A Heart, nasz sierżant, najstarszym podoficerem. Nie spotkałaś jeszcze Hearta, co?

-Nie wydaje mi się. 

-Uwierz mi, pamiętałabyś, gdybys go spotkała. Zakładano, że będziemy na akcji 48 godzin. Mieliśmy prowiant na pięć dni. Ludziom wydaje się, dżungla to taki rajski ogród, pełen owoców i zwierzyny. Pozwól mi powiedzieć, że dżungla do piekło. Nie ma tam nic do jedzenia, nie uda ci się nic upolować, szczególnie, kiedy nie możesz użyć broni palnej. W nocy pojawiają się insekty, nieubłaganie gryzące i wysysające każdego do sucha. Małpy wyjce podążają za tobą i drą się, drą i drą przez cały dzień i noc. Nie ma czystej wody. Jedliśmy węże. I robaki. 

Przed oczami stanęła mi ciemna jaskinia. -Szczury - dopowiedziałam. 

-Tak. Niektórych nocy Cazadores byli tak blisko, że nie mogliśmy rozpalić ognia ani używać latarek. Byliśmy tylko my, dżungla i ogary, zawsze w pobliżu, wiecznie węszące i wyczekujące. Rogan mógł skończyć z tym w każdym momencie. Zamiast tego trwał wraz z nami i pomagał nam. Kiedy Hayashi załapał infekcję, nie było szans, by nieść go na noszach przez gęste zarośla. Tak więc zbudowaliśmy stelaż z gałęzi i przytroczyliśmy go do Rogana. Niósł Hayashiego na swoich plecach przez dwa dni.

To mnie nie zaskoczyło. Nawet odrobinę. 

-By wydostać się z gór, musieliśmy przejść przez obóz Cazadores. Nie było możliwości, by go obejść. Rogan wszedł do obozu i dał się pojmać. Meksykanie wysłali w stronę, z której przyszedł wszystkich zwiadowców, dzięki czemu udało nam się prześlizgnąć pomiędzy ich posterunkami. Dopiero następnej nocy mogliśmy po niego wrócić. Był w ich rękach przez czternaście godzin. Słyszeliśmy jak krzyczy. 

Przełknęła ciężko ślinę. 

-Mieli tylko zdjęcia Rogana sprzed wojny. Po pięciu tygodniach w dżungli wyglądał na starszego o dekadę. Podał im nazwisko Gregory’ego, ale i tak torturowali go dalej. Po jakimś czasie ich dowódca Jimenez uznał, że jeżeli dotychczas nie udało im go złamać, to nic więcej z niego nie wyduszą i rozkazał zastrzelić go. Pewnie widziałaś nieśmiertelniki Rogana. One nie są jego. Zabił Jimeneza, kiedy odcięli go ze stojaka, przy którym był torturowany. To jego przypomnienie o tym, że mimo wszystko przetrwał. 

Te nieśmiertelniki pewnie były stracone, zdezintegrowane podczas teleportacji. Rogan będzie musiał znaleźć sobie coś nowego, co będzie mu przypominać, że jest żywy. 

-Spędziliśmy w dżungli dziewięć tygodni, walcząc i głodując, podczas gdy Cazadores wykrwawiali nas jak wilki rannego jelenia. Do akcji weszło dwudziestu czterech  ludzi. Wyszło szesnastu. 

Bug powiedział, że Luanne była jedną z szesnastu. Teraz nabrało to sensu. Szesnastu, którzy przeżyli wraz z Roganem. 

-W mojej profesjonalnej ocenie Rogan Connor umarł w tej dżungli -powiedziała po chwili milczenia Daniela. -Wojna wzięła Connora, zmiażdżyła go na pył i przemieniła w Szalonego Rogana. Musiał się nim stać, by przetrwać. Powiedziałam ci, że mój siostrzeniec Martin z pewną pomocą dostosuje się do cywilnego życia. Szalony Rogan nigdy nie przywyknie. Jego świat jest biało-czarny. Są w nim tylko wrogowie i sojusznicy. 

-I cywile -dodałam. 

Czy to Rogan nakłonił ją do tej przemowy? Nie. Rogan nigdy by się do czegoś takiego nie posunął. Rogan zawsze sam wykonywał brudną robotę. Dr Daniela musiała sama z siebie uznać, że warto mi o tym opowiedzieć.

-Rozpoznaje niezaangażowanych w konflikt zbrojny, chociaż jego definicja cywila jest nieco niejasna. Nie zabija dzieci. Próbuje nie odbierać życia, póki ktoś nie stanowi bezpośredniego zagrożenia. Ale kiedy zdecyduje, że trzeba zabić, zabija. Jest tylko dwóch Pierwszych w Domu Roganów. On i jego matka. A ona nie wykazuje nim żadnego zainteresowania. Rogan ma nas, a my zrobimy dla niego wszystko. Próbowaliśmy poradzić sobie na własną rękę, a i tak wszyscy skończyliśmy tutaj. Jesteśmy dobrzy w tym, co robimy, ale żaden z nas nie jest Pierwszym. Rogan musi polegać na sobie samym i to mu odpowiada. Sądzi, że dzięki temu nadal utrzymuje się w dobrej kondycji, to czyni go uważnym, bystrym i żywym. I pewnie nie myli się. Nie czuje potrzeby zmian i nie chce niczyjej pomocy. 

-Nie mówisz mi niczego nowego -powiedziałam. -Zdążyłam się już zorientować, kim jest i jaki jest. 

-Zatem wiesz, że życie z nim nie będzie miało nic wspólnego z normalnością. Nie będzie żadnego spokoju, słodyczy i świetlanej przyszłości. 

Żebyś się nie zdziwiła. -Wiem. 

-Miłość czyni cię bezsilnym -dalej mówiła Daniela. -Myślisz o obiekcie swoich uczuć nieustannie. Twoje szczęście albo smutek zależą od nastroju innej osoby. Oddajesz całego siebie drugiej osobie, przekazujesz swojej miłości całą swoją moc i ufasz, że będzie się z nią obchodziła delikatnie. Wiesz, czego Major najbardziej nienawidzi?

-Poczucia bezsilności?

-Zrobi prawie wszystko, by tego uniknąć. Nawet nie wiem, czy on jest zdolny do utrzymania związku, takiego w tradycyjnym znaczeniu tego słowa. On nigdy się nie zmieni, Nevada. Jedyne na co możesz liczyć, to że pod twoim wpływem i z szacunku dla ciebie zmieni niektóre ze swoich nawyków i zachowań. Ale nie wierz w to, że uzna, iż w danej chwili postępuje źle. Jest bezlitosny i okrutny, a kiedy poświęca się komuś lub czemuś, to jego oddanie może się stać na tyle przerażające, że nie zniesie kontaktu z rzeczywistością. Przyjmij moją radę. Odpuść sobie i odejdź. 

-Nie. 

-Nie ma go tutaj. Zostawił cię tutaj i poszedł do siebie, ponieważ wiedział, że będziesz potrzebować czasu do namysłu. Zostawił dla ciebie otwarte drzwi, tak byś mogła spokojne wybrać i jeżeli się na to zdecydujesz, zerwać z nim bez problemu. Bez poczucia winy, bez żadnego nacisku. Wciąż możesz spotkać kogoś normalnego i wieść szczęśliwe życie. 

-Skończyłaś? -zapytałam. 

-Czy dalsze gadanie na coś się zda?

-Nie. Usłyszałam, co miałaś do powiedzenia. Dziękuję ci za troskę o mnie -odrzuciłam na bok koc i siadłam na brzegu łóżka. 

-Co się stanie, kiedy powiesz mu, że ktoś cię rozdrażnił, a on zrzuci tego kogoś z dachu?

-Nie zrobi tego. Zaufa mi, że sama sobie z tym poradzę. Bo tylko wtedy będę szanować jego pragnienia, jeśli on będzie szanował moje. 

-Odejdź - powtórzyła Daniela. 

-Czy to Rogan prosił cię o tę rozmowę?

-Nie musiał. Ja się o niego troszczę. Wszyscy o niego dbamy. Nie chcę widzieć go zranionego. Nie chcę, żebyś ty sama została zraniona. 

Spojrzałam jej prosto w oczy i pozwoliłam, by to coś co sprawiało, że byłam Pierwszą, uwidoczniło się w moich. 

-Siedziałam tutaj i słuchałam cię przez godzinę. Zrozumiałam twój punkt widzenia i wystarczy. Zamierzam teraz wstać, znaleźć moje ciuchy i ubrać się. Potem zorganizujesz mi samochód, który zawiezie mnie do Rogana. Jeżeli spróbujesz zatrzymać mnie lub w jakikolwiek sposób będziesz mi to utrudniać, porażę cię tak, że zatęsknisz za Cazadores. Rozumiemy się doktor Arias?