Wildfire Rozdział 7 cz. 5

Bitewny kurz już opadł, ale przed Nevadą stoi wyzwanie większe, niż poradzenie sobie ze stworami z innych wymiarów...
Zapraszamy na ostatni już fragment rozdziału siódmego Wildfire, w którym wkroczymy do siedziby Harcourtów.

Ściągnęłam z głowy hełm. Ktoś podał mi mokry ręcznik i starłam z twarzy krew. Rivera pojawił się zupełnie niespodziewanie obok mnie, jakby był magikiem. Oddałam mu karabin, bitwa była zakończona. 

Trzęsącymi się rękami wyciągnęłam z kieszeni telefon. Miałam dwie wiadomości od Cataliny i Arabelli, chcących się dowiedzieć, co się dzieje oraz jedną od babci Fridy, pytającej się, czy mam się dobrze. No i uśmiechniętą buźkę od Berna. 

Zadzwoniłam do mamy. 

Odebrała po kilku sygnałach. 

-Mamo?

-Z nami wszystko ok, a jak u ciebie?

Ledwo udało mi się powstrzymać płacz. -Też ok. 

-To dobrze -rozłączyła się. 

Rogan wyszedł z kręgu. Był wykończony i wyglądał mizernie. Poruszał się, jakby całe jego ciało było obolałe. Spojrzał na mnie. Podeszłam do niego. Spotkaliśmy się w połowie drogi, pośród makabrycznej scenerii. Przyciągnął mnie mocno do siebie i pocałował we włosy. 

Razem ruszyliśmy do bramy. Ludzie Rogana otoczyli nas i w bojowej formacji weszliśmy do ciemnego budynku. W środku nic nie było. To był potężny, pusty hangar -stalowe, wzmacniane ściany i betonowa posadzka. W powietrzu dawało się wyczuć zapach ozonu, a jedynym śladem masy stworzeń stłoczonych na małej przestrzeni były strzępy nieziemskiego futra, kilka odciętych macek i kałuże uryny. Przecięliśmy tę pustą halę, kierując się do drzwi w przeciwległej ścianie. Po ich przejściu minęliśmy krótki korytarz z taką samą betonową podłogą i wzmacnianymi ścianami i dotarliśmy do kolejnych drzwi. 

Zamrugałam. Drogi czarno-czerwony perski dywan pokrywał wspaniałą podłogę z jasnego drewna. Na wysokich ścianach pyszniły się obrazy. Poczułam się, jakbyśmy nagle 

znaleźli się w pałacu. 

Rogan skinął głową i jego ludzie rozdzielili się, by zabezpieczyć wejście i drzwi, wiodące do kolejnych pomieszczeń. Przy nas pozostali tylko Rivera i Heart. 

Przeszliśmy lobby i przez szerokie drzwi dostaliśmy się do dużego pomieszczenia. Podłoga tutaj też była wykonana ze złotego drewna i przykryta kolejnym perskim dywanem tym razem w kolorach kojącej bieli, beżu i brązu, ze skrzącymi dodatkami, które mogły okazać się wykonane z prawdziwego złota. Wewnątrz stał zestaw drogocennych sof, ustawionych wokół kawowego stolika. Delikatne i bogato zdobione, z drewnianymi ramami, jakby wyrzeźbionymi przez lata leżakowania w różnych warunkach pogodowych i wypełnione szarymi poduchami - były zarazem eleganckie i wygodne. Gdyby król Słońce budował Wersal w dwudziestym pierwszym wieku, mógłby wyposażyć wnętrza w taki właśnie zestaw. 

Sofy i krzesła zajęte były przez rodzinę Harcourtów. Starszy mężczyzna siedzący na fotelu, przyciskał do nosa chusteczkę. Owen Harcourt. Kobieta po pięćdziesiątce o mahoniowo-rudych włosach, szczupła, ubrana w niebieską garsonkę siedziała obok, lekko poklepując mężczyznę po ramieniu. Jego żona Ella. Kolejna kobieta tym razem w moim wieku, ale o podobnych gęstych, mahoniowo-rudych włosach pochylała się do przodu na jednej z sof z dłońmi zaciśniętymi w pięści. To mogła być ich córka, Alyssa. Najmłodszy z całej czwórki Liam, ten od rozmowy telefonicznej, z ciemnoblond włosami i bladą twarzą wyglądał, jakby mógł być jednym z kumpli Berna z college’u, który wpadł właśnie do domu, bo skończyły mu się pieniądze i zatęsknił za domową kuchnią. 

Liam dostrzegł nas i poderwał się z sofy z wzrokiem wbitym w Rogana. -Ty draniu!

-Siadaj -polecił Owen. 

-Ojcze…

-Siadaj. Przegraliśmy. Jesteś przyszłością tego Domu. Nie dawaj im powodu, by cię zabili. 

Liam opadł na sofę z ustami zaciśniętymi w wąską kreskę. 

Ella spojrzała na nas. -Odesłaliśmy naszych ludzi, by uniknąć dalszego rozlewu krwi. Wygraliście. Ale Vincent jest naszym synem. Nic od nas nie wyciągnięcie. 

-Zaatakował Ryndę Sherwood w jej domu -odezwał się Rogan. -Zmasakrował jej strażników, poważnie zranił jej szwagra, a na dodatek torturował go na oczach jego sześcioletniego bratanka i czteroletniej bratanicy. Zamierzał też zabić te dzieci. 

-Tego nie możesz być pewien - wtrąciła się Alyssa. 

-Ja mogę -odezwałam się. -Byłam tam. 

Nie zaszczyciła mnie spojrzeniem. Najwyraźniej nie byłam wystarczająco ważna, by kłopotać się z udzielaniem mi odpowiedzi. 

-Zaczynajcie już te swoje tortury -Ella skrzyżowała ręce na piersi. -Jesteśmy gotowi. 

Rogan westchnął, wyciągnął kawałek kredy i podał go mnie. Wzięłam go. 

Piękny perski dywan został odsunięty na bok. Kucnęłam i narysował prosty krąg wzmacniający. Obserwowali mnie. Stanęłam w nim i skoncentrowałam się. Zanim zaczęłam, musiałam oszacować ich siłę. 

Moja magia otuliła ich. Podążyłam za nią, szukając najlepszego sposobu na jej dostrojenie. Zrobiłam to wcześniej tylko raz, z Baranovskim, innym Pierwszym, kiedy szukałam zabójców Nari i gdy musiałam wyciągnąć z niego potrzebne mi informacje. 

Moja magia przemieszczała się, skanując otoczenie. Dalej…

Jest. Magia znalazła właściwe miejsce, w które wniknęła z dziwnie satysfakcjonującym niesłyszalnym trzaskiem. W mojej głowie cała czwórka jarzyła się bladym, prawie srebrnym światłem z czarnymi plamami w miejscach ich mózgów. 

Mieli silną wolę. Każde z nich. Byli wyczerpani, ale ich mentalna tarcza miała się dobrze. Kto z nich mógł wiedzieć najwięcej o Vincencie? To musiał być ojciec. Owen był głową Domu. On chciałby być zorientowany w poczynaniach syna. 

Owinęłam swoją magię wokół Owena, pozwalając by przesyciła go całego. Zesztywniał. O żesz. Jego umysł był jak mur. Jeżeli spróbuję wedrzeć się do niego, używając brutalnej siły, będzie ze mną walczył na każdym kroku. Nie byłam pewna czy po wszystkim pozostałoby cokolwiek z jego osobowości. 

-Dzisiaj! -wyrwał się niespodziewanie Liam.

-Cisza -rozkazałam mu. -Staram się, byś wciąż miał ojca, kiedy z nim skończę. 

Harcourtowie wbili we mnie spojrzenia. 

-Kim jest ta idiotka? -oburzyła się Alyssa.

Jego zapora była mocna. Twarda, zwarta, ciężka jak granit. Ale granit był też kruchy. Wystarczy uderzyć go we właściwy sposób i pęka. Musiałam znaleźć metodę i miejsce, gdzie uderzyć. 

Być jak fala. Fala, która uderza w nabrzeże. 

Czułam potrzebę, by narysować falę wewnątrz kręgu. Nie widziałam nigdy wcześniej niczego podobnego. Ale potrzebowałam tego. Potrzebowałam wzoru. Magia tego chciała. 

Kucnęłam i pozwoliłam jej płynąć przeze mnie. Biała linia rozciągała się od końcówki kredy, idealna sinusoidalna fala, otaczająca wewnętrzną krawędź kręgu. 

Ella Harcourt sapnęła. 

Przeszyła mnie magia, silna i czysta, niczym górskie źródło. 

-Gdzie jest Vincent? -głos, który wydobył się z moich ust nie należał do istoty ludzkiej. 

Liam spojrzał na mnie z przerażeniem, malującym się w jego oczach. Wola Owena walczyła z moją. Wysłałam w jego kierunku pierwszą falę. Rozbiła się o jego mentalną zaporę i zarysowała ją. 

-Tremaine! -Ella poderwała się na równe nogi z obrzydzeniem i strachem po równi wypisanymi na jej twarzy. -Przywieźliście tu Tremaine? Czy wy postradaliście zmysły? To za wiele nawet jak na was!

-O, Boże - Alyssa przyłożyła dłoń do ust. -O Boże. 

Liam zbladł całkowicie. 

-Kocham mojego ojca -Alyssa ciężko przełknęła, wyrzucała z siebie słowa zbyt szybko. -Jest jedynym, którego mam. Proszę, proszę nie zabierajcie nam go. Proszę! -Obracała się ku wszystkim. -Mamo!

-Powiemy wam wszystko, co chcecie wiedzieć -odezwała się Ella. -Tylko każcie tej paskudzie puścić mojego męża. 

Rogan zwrócił się do mnie. -Jak zamierzasz postąpić?

Wpatrywali się we mnie z mieszaniną paniki, odrazy i bezbrzeżnej desperacji. Byłam w tym pokoju potworem. 

-Paskuda? -zapytałam. -Wyrwaliście setki stworzeń z innych wymiarów, by rzucić je w bezsensowną jatkę dla ochrony swojego chorego psychopaty. On z kolei pozwolił swoim przyzwanym potworom pożerać żywcem ludzi. Widziałam, jak jeden z nich wygrzebywał z brzucha Edwarda Sherwooda smakowite kąski, podczas gdy dwójka dzieci zbyt przerażonych by płakać, tuliła się obok do swojej matki. Wasz drogocenny Vincent zadzwonił do mnie i obiecał, że zabije moją matkę, moje młodsze siostry, moich kuzynów i moją babcię. Ale to ja tu budzę odrazę? Co do diabła jest z wami nie tak? Pozostało w was w ogóle coś ludzkiego?

Owen poruszył się w uścisku mojej magii. Słowa wypowiadał powoli, z wielkim wysiłkiem. -Dom… Harcourtów… nie… uczyni… krzywdy… twojej… rodzinie.

Liam zakrył twarz dłońmi. Jego ramionami wstrząsały spazmy. 

-Puść go- błagała Alyssa. -Proszę, uwolnij go. 

Ella Harcourt cofnęła się o krok. -Proszę. 

Ściągnęłam magię z powrotem do mnie. Owen, oddychając ciężko, opadł na fotel. 

Reszta Harcourtów otoczyła go, jakby starali się oddzielić go ode mnie. Zbierało mi się na wymioty. 

-Gdzie on jest? -zapytał Rogan. 

-Nie wiemy - odpowiedziała Ella. 

-Mówi prawdę - potwierdziłam. -Vincent porwał męża Ryndy. Czegoś od niej chce. Czego?

Owen potrząsnął głową. -Nie wiemy. 

Szlag by to. 

-On nie zrobił tego na własną rękę -włączył się Rogan. -Vincent nie należy do tych, którzy opracowują skomplikowane plany. On preferuje brutalną siłę. Ktoś trzyma go na smyczy. Ktoś, kto ma wystarczającą moc, by go kontrolować. 

-Zgadzam się - potaknął Owen. 

-Zatem wiesz, kto to taki?

Patriarcha Domu Harcourtów podciągnął się na fotelu. -Myślisz, że gdybym wiedział, gdzie albo z kim jest mój syn, nie podjąłbym odpowiednich kroków? Nie służymy innym Domom. Sądzisz, że pozwoliłbym swojemu dziedzicowi ulec wpływom innego Pierwszego?

źródło:pixabay.com

-Alexander Sturm - odezwał się Liam. 

Wszyscy spojrzeli na niego. 

-Jest z Alexandrem Sturmem. Sturm ma kolekcję średniowiecznych mieczy. Jest właścicielem miecza typu XIIIa według typologii Oakeshotta* - tzw. Espees du Guerre. To z niego wywodzą się szkockie dwuręczne „claymory”. Ten, który ma Sturm, uważa się, iż może być oryginalnym mieczem Williama Wallace’a. Vincent wysłał mi swoje zdjęcie z tym mieczem dwa dni temu. 

Owen i Rogan zaklęli. 

* Typologia Oakeshotta – sposób na zdefiniowanie i katalogowanie mieczy średniowiecznych, zaproponowany przez historyka i ilustratora Ewarta Oakeshotta. Jako typ XIII sklasyfikowane tu są klasyczne miecze rycerskie wykształcone w czasie Krucjat. Zazwyczaj datowane są na drugą połowę XIII wieku. Miecze typu XIII charakteryzują się długim, szerokim ostrzem o równoległych krawędziach, przechodzącym w zaokrąglony lub łyżeczkowy szpic. Przekrój głowni soczewkowy. Rękojeści dłuższe niż w typach poprzedzających, zazwyczaj o długości 15 cm, umożliwiały zazwyczaj chwyt dwuręczny. Jelec zazwyczaj prosty, głowica zaokrąglona lub w kształcie dysku (Typy D, E, I głowicy według Oakeshotta) Podtyp XIIIa charakteryzuje się dłuższą głownią i rękojeścią. Utożsamiane z rycerskim mieczem dwuręcznym (greatsword lub Grans espées d'Allemagne,) występującym powszechnie w Niemczech w XIV wieku, jak również w Anglii i Hiszpanii. Najwcześniejsze egzemplarze pochodzą z XII wieku, podtyp zachował popularność aż do wieku XV. Podtyp XIIIb opisuje podobne miecze o jednoręcznej rękojeści. Zachowało się bardzo niewiele egzemplarzy głównego typu XIII, większość znanych należy do podtypu XIIIa. Opis walki mieczem dwuręcznym pojawia się w psałterzu Tenisona. Inny opis tego podtypu znajduje się w manuskrypcie Apokalipsy św. Jana z ok. 1300 roku. Największe miecze z podtypu XIIIa mają rękojeść długości 17-23 cm