Wildfire Rozdział 10 cz. 1

Rozdział dziesiąty zaczynamy dokładnie tam, gdzie rozstaliśmy się wczoraj z Nevadą i Leonem. Nim panna Baylor będzie mogła skoncentrować się na wieczornym spotkaniu z Shafferem, czekać ją będzie jeszcze sporo pracy, rozmów i tłumaczeń na szpitalnym parkingu.
Zapraszamy do lektury!

Kiedy tylko Leon skończył wymiotować, nakazałam mu wracać do środka i powiedzieć szpitalnemu personelowi, że potrzebujemy pomocy. Do załadowania Dave’a 2.0 na wózek i zawiezienie go na ostry dyżur potrzeba było sześć osób. 

Kierowniczka szpitala, pulchna Latynoska po czterdziestce, podbiegła do mnie z pobladłą twarzą i ustami zaciśniętymi w wąską linię. -Czy powinnam wezwać policję?

Co by powiedział Rogan? -To sprawa Domów. 

Wyprostowała się gwałtownie. Wzburzenie, malujące się na jej twarzy nagle zniknęło. Jakbym wypowiedziała magiczne słowa, które uwalniały ją od wszelkiej odpowiedzialności. 

-Powiadomię odpowiednie instytucje -powiedziałam. -Proszę zająć się rannymi. 

-Jakimi rannymi? Wszyscy są martwi. 

-Zatem proszę się zająć moim kuzynem. 

Poszukała wzrokiem Leona, który siedział na krawężniku. Jego skóra przybrała ziemisty, zielonkawy odcień.

źródło:pixabay.com

-Okay -odrzekła. -Zajmiemy się tym. 

Podeszłam do Leona, kucnęłam i przytuliłam go. Nie wzdrygnął się ani nie zaprotestował. To był naprawdę zły znak. 

-Świetnie się spisałeś -powiedziałam mu. 

-Przedtem to nie wydawało się realne -odrzekł cicho. 

-Kiedy podawałeś namiary dla mamy?

Skinął głową. -Teraz to jest prawdziwe. Zabiłem ich. Nie żyją przeze mnie. 

Musiałam uporać się z tym w tej chwili, bo w innym wypadku trauma będzie towarzyszyła mu przez całe życie. -Nie, to ja ich zabiłam. Wydałam ci polecenie, a ty zastosowałeś się do niego. To idzie na moje konto, nie na twoje. 

Dłonie mu drżały. 

-Leon, ci ludzie atakowali nas. Gdybyś ich nie powstrzymał, zaciągnęliby mnie do Victorii Tremaine. Oni mogli cię zabić. Cała nasza rodzina mogła znaleźć się w niebezpieczeństwie. Zrobiłeś, co należało. Nie uciekłeś. Uratowałeś mnie, mamę i babcię, i twoje kuzynki, i twojego brata. Uratowałeś nas wszystkich. 

Człowiek w szpitalnym kitlu podszedł do nas i zarzucił na ramiona Leona koc. Delikatnie poprawiłam go i otuliłam nim szczelnie kuzyna. 

-Naprawdę świetnie się spisałeś. 

Spojrzał na mnie. -No, w sumie to tak.

-Tak. Mama będzie z ciebie dumna. Mój tata też byłby z ciebie dumny. Obroniłeś nas. 

-Okay -odpowiedział. 

Victoria zapłaci za to. Sprawię, że pożałuje nasłania na nas tych zbirów. 

-Tobie też się robiło niedobrze? -zapytał. 

-Kiedy pierwszy raz kogoś zastrzeliłam? Tak, czułam się strasznie. 

-Ale czy puściłaś pawia?

-Nie miałam czasu. Budynek wyleciał w powietrze i straciłam przytomność. Ale gdybym tylko miała szansę, zarzygałabym całe piętro. Kiedy pierwszy raz widziałam, jak Rogan zabija kogoś, prawie zwymiotowałam na niego. Byliśmy w Dziurze, a on zwalił budynek na jednego sukinsyna. Po prostu odciął kawał elewacji i zmiażdżył go pod stosem betonu. Sporo mi zajęło przejście nad tym do porządku dziennego. 

-Zawsze jest tak źle?

-Nie. Uodparniasz się na to. -Dźwięk łamanego karku Davida Howlinga wciąż brzmiał w moich uszach. Ale Leon nie musiał o tym wiedzieć. Nie musiał nawet wiedzieć, jakie to uczucie. Poruszyłabym niebo i ziemię, by nie był kiedykolwiek zmuszony do dowiedzenia się. 

Dwa opancerzone SUV-y wjechały na parking i wysypało się z nich sześciu ludzi Rogana oraz Rivera. Kawaleria przybyła w rekordowym czasie, ale i tak była spóźniona. 

Biegiem ruszyli w naszym kierunku. Rivera wykrzykiwał rozkazy. -Osłaniać tę flankę, kolejny człowiek tam i jeszcze tam. Nie chcę żadnych niezabezpieczonych sektorów. Jeżeli ktoś będzie się kierował na ten parking, chcę wiedzieć o tym, zanim się tu zbliży. 

Ludzie rozbiegli się w różne strony. Rivera zatrzymał się przede mną. -Wszystko z panią w porządku, panno Baylor?

Zdefiniuj w porządku. -Wszystko ok. 

-Gdzie jest Frank Madero?

Zajęło mi chwilę, by przypomnieć sobie, że mógł być w stałym kontakcie z Bugiem, który najprawdopodobniej zidentyfikował Franka, kiedy tylko pojawił się w mojej okolicy. -Na ostrym dyżurze. 

-Powinniśmy go przejąć?

-Nie. 

Rivera wyglądał na nieprzekonanego. -Mamy postawić straż przed jego salą?

-Nie - nigdzie się nie ruszy w najbliższym czasie. 

-Bug powiedział, że kilku przeżyło. Chce pani, żebyśmy ich ścigali?

-Nie sądzę, by to było konieczne. 

Tych czterech najemników wyglądało na wystarczająco przestraszonych, by nie próbować powtórki.  

-Major wyraził się bardzo konkretnie. -Rivera przybrał wyraz twarzy człowieka, kroczącego po rozgrzanych do czerwoności węglach. -Powinniśmy zaoferować pani wszelką pomoc i zapewnić bezpieczeństwo. Nie było nas tutaj, kiedy to się zdarzyło. 

Teraz zrozumiałam. Rogan nakazał im chronić mnie, a oni dopuścili do ataku i przybyli na miejsce, gdy walka była już zakończona. Dlatego teraz trzęśli portkami. 

-Kiedy major wróci, możecie przekazać mu, że wykonaliście swoją robotę. Doszło do pewnej sprzeczki, ale wszystko skończyło się dobrze, a ja jestem bezpieczna. Jeżeli będzie dopytywał się o szczegóły, odeślijcie go do mnie. 

Rivera wahał się. 

Westchnęłam. -Czy zechcielibyście teraz zaoferować mi pomoc?

-Tak. 

-W czym dokładnie według Rogana mielibyście mi pomagać?

-We wszystkim, czego tylko pani potrzebuje. 

-Proszę zebrać ciała zabitych i zidentyfikować tak wielu, jak tylko się da. Ktoś przeteleportował Franka i dobrze byłoby dowiedzieć się, kto jest tym magiem. Proszę posłużyć się w tym celu wszelkimi metodami używanymi zwyczajowo przez Rogana, a potem proszę zawiadomić też odpowiednie służby i instytucje, iż miała miejsce brutalna konfrontacja pomiędzy Domem Madero i rodziną Baylorów. Gdybyśmy mogli zaangażować do tego dział prawny Rogana, byłoby świetnie, bo przed wieczorem muszę być w domu i nie mogę pozwolić sobie na spędzenie całego dnia na przesłuchaniach. Potrzebuję również numerów telefonów do rodziny Madero oraz do Victorii Tremaine. I chciałabym dostać nowe opony do tej opancerzonej furgonetki. Jest warta dwieście pięćdziesiąt tysięcy i zamierzam dostarczyć ją babci do naszego magazynu. A kiedy uda się już uporać z całym tym bałaganem i władze dadzą nam spokój, będę wdzięczna za odeskortowanie nas do domu. To powinno uszczęśliwić majora. 

-Tak jest.