Sweep of the Blade Rozdział 9 cz. 4

Zgodnie z obietnicą prezentujemy Wam kontynuację Sweep of the Blade. Przed Maud niełatwa rozmowa z córką i sporo trudnych decyzji do podjęcia.
A my przy okazji będziemy mieli szansę na zaznajomienie się ze specyfiką przemysłu/rzemiosła tekstylnego w gospodarce zarządzanej przez wampiry;-)
Pozdrawiamy i życzymy udanego świętowania!

Maud opanowała swój gniew i odezwała się dopiero, gdy była pewna, że jej głos będzie spokojny i zrównoważony. Musiała to wyjaśnić córce. Ukrywanie prawdy nie przyniosłoby im nic dobrego. 

-Dotknij tego - wskazała na rękaw swojego szlafroka. Helen przeciągnęła palcami po gładkim materiale. 

-Wampiry hodują specjalne stworzenia, które wyglądają jak odmienione węże. Produkują one długie nici, z których tworzą gniazda. Wampiry zbierają te gniazda i przetwarzają je na tkaniny. Te węże dzielą się na dwa główne typy: kahissa, które robią bardzo cienkie i delikatne nici, jak te, których właśnie dotykałaś oraz ohissa, dzięki którym powstaje grubszy i bardziej wytrzymały materiał. Oba  rodzaje są powszechnie wykorzystywane. Czasami kahissa i ohissa łączą się, tworząc trzeci rodzaj stworzeń, zwanych erhissa. Te nie robią gniazd. Są za to jadowite i gryzą. 

Helen wzdrygnęła się. 

-Dla wampirów erhissa nie są przydatne - kontynuowała Maud. -Ale erhissa wiedzą, że świat nie kręci się wokół samych wampirów. Nie obchodzi ich, co sobie o nich myślą krwiopijcy. Robią swoje i nie przejmują się opinią wampirów. 

-A więc jestem kundlem. 

-Na Ziemi ludzie używają takiego określenia, kiedy nie wiedzą, jakiej rasy jest pies. Ty dobrze wiesz, kim jesteś. Jesteś Helen. 

Helen spuściła głowę i z zaciśniętymi zębami przeciągała patykiem po kamieniach. 

-Każdy z nas jest kimś więcej niż tylko człowiekiem czy wampirem. Jesteś jedyna w swoim rodzaju. Wyjątkowa. Niektórzy zdają sobie z tego sprawę, a inni z kolei tego nie dostrzegają. I nie ma tu znaczenia, czy chodzi o człowieka czy wampira. 

-Dlaczego?

Maud westchnęła. -Bo niektórzy są zbyt ograniczeni albo rygorystyczni. Ich umysły są mało elastyczne, chcieliby, żeby wszystko było czarno-białe, jasno określone. Wszystko, z czym się spotykają, powinno być odpowiednio oznaczone. Do osobnej przegródki trafiają wampiry, do osobnej ludzie. Kiedy kogoś nie da się tak łatwo zaklasyfikować, wpadają w panikę. 

-Ale dlaczego?

-Nie wiem, kwiatuszku. Mogę tylko podejrzewać, że dzieje się tak dlatego, gdyż brakuje im pewności siebie. Wydaje im się, że znają już wszystkie reguły rządzące ich światem i kiedy coś nie stosuje się do tych prostych zasad, to ich przeraża. 

-A więc jestem przerażająca?

-Dla tych ludzi? Tak. Jeżeli stworzone przez nich zasady nie znajdują zastosowania, nie wiedzą, jak się zachować, co sprawia, że czują się zagrożeni. Zamiast zaadaptować się do nowej sytuacji i zmodyfikować znane im reguły, niektórzy z nich będą walczyć na śmierć i życie, by zachować tak dobrze znany im obraz świata. Pamiętasz, kiedy mieszkałyśmy w Fort Kur? Co było tam napisane nad drzwiami?

-Dostosuj się albo zgiń -odpowiedziała Helen. 

-Nie da się zatrzymać przemian - mówiła dalej Maud. -Taka jest istota życia. Ci, którzy nie będą chcieli dopasować się do zachodzących zmian, ostatecznie przeminą. Ale zanim się tak stanie, może być nieprzyjemnie. Niektórzy mogą cię wręcz nienawidzić. 

źródło:ilona-andrews.com

Helen podniosła głowę. Jej oczy zalśniły. -A ja odwdzięczę się im tym samym!

-Nienawiść to potężne uczucie. Nie marnuj go po próżnicy. Część z tych, których spotkasz na swojej drodze, będzie dla ciebie wredna nie ze względu na to, czym jesteś, ale kim jesteś. Gdyby byli wobec siebie uczciwi, musieliby przyznać, że nie lubią cię, bo coś w tobie sprawia, iż czują się gorsi. Mogą myśleć, że jesteś lepszą wojowniczką albo że jesteś mądrzejsza od nich czy piękniejsza. Albo że inni zwracają na ciebie większą uwagę, niż na nich. Tacy ludzie są naprawdę niebezpieczni. Jeżeli tylko będą mieli okazję, spróbują zranić ciebie i tych, których kochasz. Zachowaj swoją nienawiść dla nich. Nigdy nie krzywdź ich pierwsza, ale jeżeli sami zaatakują ciebie albo twoich przyjaciół, musisz odpłacić się im tym samym. Rozumiesz?

Helen skinęła głową. 

-Chcesz wrócić do gospody cioci Diny?

Ramiona Helen obwisły. -Czasami tak.

Maud podeszła bliżej do córki i przytuliła ją. -Możemy stąd wyjechać w każdej chwili. Nie musimy tu zostawać. 

-Ale niekiedy podoba mi się tutaj -Helen wyszeptała w jej ramię. -Lubię Ymanie, a u cioci jej nie będzie. 

-Nie, nie będzie. 

Jeżeli wrócą do gospody Diny, Helen będzie musiała uczyć się w domu. Nawet gdyby udało się zmienić sposób, a jaki jej córka postrzegała świat, nie było sposobu na ukrycie kłów czy siły, jaką dysponowała albo tego jak jej oczy odbijały światło w ciemnościach. Dorastanie w oberży było całkiem interesujące i zabawne, ale oznaczało też momenty samotności. Cała ich trójka: Klaus, Maud i Dina musieli sobie z tym radzić na własną rękę. Klaus wyrywał się z gospody, kiedy tylko mógł. On i jego najlepszy przyjaciel Michael, również syn oberżysty, udawali się na wyprawy do Bahachar, Kio-kio i do każdego innego miejsca, do którego mogli się dostać z którejś z oberży. Maud pogrążała się w lekturze. A Dina przechodziła przez etap, kiedy udawała, że jest zwykłym człowiekiem i usiłowała dostać się do normalnej szkoły, by znaleźć tam przyjaciół. Tyle że przyjaźń oparta na kłamstwie nigdy nie trwa długo. 

Maud przytuliła Helen mocniej. Nie było idealnych rozwiązań. 

Chciała to naprawić. Gdyby tylko mogła machnąć magiczną różdżkę i przychylić nieba córce, zrobiłaby to w mgnieniu oka. 

-Nie musimy być tylko tutaj albo w gospodzie -odezwała się. -Możemy też spróbować żyć gdzieś indziej. 

Komunikator Helen zaćwierkał. Pacnęła go palcem. -Ymanie mówi, że na wieży numer dwanaście są pisklęta. 

Maud westchnęła. Koniec końców Helen miała pięć lat. -Chciałabyś tam pójść i pooglądać małe ptaszki?

-Tak! - Helen zeskoczyła z balustrady na taras. 

-To biegnij. Ale żadnego niepotrzebnego bohaterstwa, Helen. Żadnego dotykania pisklaków, wspinania się na mury i inne niebezpieczne budowle. I żadnego…

-Tak, mamusiu!

Maud zamknęła usta i obserwowała, jak jej córka wybiega przez drzwi. 

Na jakiś czas pisklęta rozwiązały wszystkie problemy Helen. Ale na tym się nie skończy. 

Co mam robić? Co powinnam zrobić?

W tej chwili Maud oddałaby dziesięć lat życia, by móc zadzwonić do swojej matki. 

Weszła do środka. Wyświetlacz jej komunikatora był aktywny. Świetnie. Ważna wiadomość sprzed dziesięciu minut. Przynajmniej nie zasiedziały się zbyt długo na tarasie. 

Maud przesunęła palcem po ekranie. Ukazała się twarz Lady Ileminy. 

-Lady Maud -odezwała się matka Arlanda. -Dołącz do mnie przy obiedzie.